Crier mediter

Tak jak sobie patrzę na wypociny, jakie kiedyś do sieci klepałem, a jakie teraz sobie leżą gdzieś odłogiem na Crier Mediter, to zadziwiam samego siebie, że to tak niedawno, a jak bardzo to już czas odległy, no i mentalność też już inna.

Zadziwiam sam siebie, że kiedyś tyle mi się chciało, a teraz jakaś tego cząstka, tego entuzjazmu, gdzieś zanikła po drodze.

Sram serialem, który jeszcze jakiś czas temu oglądałem, no może nie aż tak namiętnie, ale tak więcej niż „od czasu do czasu”. Odkąd jednak stał się bardzo przewidywalny i dość na siłę urozmaicony powtarzającymi się zdarzeniami, wciskanymi na siłę plastikowymi postaciami, które namieszały w nadzwyczajnym życiu, który w rzeczywistości połowa Polaków nie zazna, a jeśli nawet, to w kilka lat, bo w serialu zdarza się to w przeciągu 2 odcinków, a z czego 10 to zasrane zastanawianie się, czy może prześpię się z X, a może z Y, a może z dwoma naraz, a w przerwie między tym, jakieś dresy pod bardzo oryginalną ksywką „nożownicy” skopią pięć razy mu tyłek, a on jeszcze wstanie i puknie się w głowę, by był szczęśliwszy.

Sram też różnymi programami informacyjnymi, tym komu dzisiaj coś wypadło (z rąk), tym jaki terrorysta stylizowany w gazecie się pojawił, albo który już komplet opon spalono przed Wiejską.

Znalazłem się pośrodku nicości, przejedzenia, przetrawienia i wyplucia.

Pocieszam się myślą, że mam za sobą już jedną uczelnię. Nerwów przy tym było co niemiara i w zasadzie jeszcze nie minęły - więcej będzie już za tydzień. Standardowo zamiast przy książkach, to ja siedzę kurwa w edytorze tekstu i piszę jakieś głupstwa, sącząc napój herbaciany i słuchając węgierskiego black metalu.

Nie wiem co dalej, tak oto siedzi tutaj średniowykształcony, przemądrzały, znerwicowany, cyniczny i pamiętliwy znachor, co tylko się w internecie wymądrza, a sam życia nie zna. Może kiedyś dorośnie i przestanie się nad sobą użalać.

Oby.